Laat ons een bloem…

Wij hebben Moeder Aarde in bruikleen gedurende de tijd die ons gegeven is hier op dit ‘ondermaanse’. Zoals alles wat we in bruikleen hebben dragen we daar zorg voor, we staan borg of garant en laten het geleende achter of retourneren het in dezelfde staat zoals we het ontleenden. Soms loopt er iets fout, er kan altijd een ongelukje gebeuren! Sommige mensen springen slordig of nalatig om met ‘andermans’ spullen.
Een simpel voorbeeld: een boek uit de bibliotheek! Daar vind je van alles in: haren, koffievlekken, koekkruimels, markeringen met balpen, ezelsoren, gescheurde bladzijden etc. Ach, het is toch niet van mij! Pfff…Après moi le déluge…Geef toe, zo’n boek krijg je zelf niet graag in handen!
Als het boek bv. door ons toedoen al te zeer beschadigd is moeten we daarvoor betalen. Normaal toch! Potje breek, potje betaal! Wie na ons komt heeft evenveel recht op een onbeschadigd of gaaf volledig exemplaar…
Zo vergaat het ook onze aarde of wereld, hoe je het ook wil noemen! Niettegenstaande de vele voorschriften, wetsvoorstellen en reglementeringen om onze aarde/milieu zoveel mogelijk te vrijwaren van vuilnis, luchtvervuiling, waterverontreiniging e.a. zijn we (ikzelf incluis!) nog veel te slordig of te laks. Het kan nog altijd beter…als eenieder een ‘tandje bijsteekt’ stelt dat méér voor dan de ‘spreekwoordelijke druppel op een hete plaat’. Wie zei ooit:
Verbeter de wereld, begin met jezelf!

Ik denk vooral aan de wereld die onze kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen erven… Ik ben bang dat zij de rekening zullen moeten betalen van onze nalatigheid tegenover Moeder Aarde. Wie zijn wij om hen dat aan te doen?

Ik vond het gepast om hier vandaag het mooie lied van Louis Neefs te plaatsen:
Laat ons een bloem… in een vertolking van Yevgueni. Enjoy…

Wij behandelen de aarde alsof we er een in reserve hadden.
(Jane Fonda)

Laat ons een bloem
(Louis Neefs)

Dit is een lied voor de mensen die zorgen
dat morgen de mensen al dood zullen zijn,
dit is een lied voor de doden van morgen,
begraven, gekist in een stenen woestijn.

Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is,
laat ons een bloem en het zicht op de zee,
vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is,
de wereld die moet nog een eeuwigheid mee…

Je breekt en je hakt en je boort door de bergen,
je maakt elke heuvel gelijk met de grond,
de reuzen van nu lijken morgen maar dwergen,
vooruitgang, vernielt wat er gisteren nog stond.

De vis en de zeeën vergiftigd gestorven,
het zand op de stranden vervuild met mazout,
en jij door de tankers en chequeboeks bedorven,
je weet zelfs niet meer waar de meeuw heeft gebroed.

En zo zal dan morgen het leven verdwijnen,
verslagen door staal en gewapend beton,
de maan zal dan koud op je nachtmerrie schijnen,
geen mens die nog weet hoe het einde begon.